پراید سفید صندوق دار از آن ماشین هایی است که اصلا چشم ندارم ببینمشان. دلیلش خیلی ساده به این برمی گردد که تقریبا تمام ملاحظات اجتماعی و اقتصادی طبقه متوسط ایرانی تویش جمع است. سفید است چون ارزان ترین نوع پراید به حساب می آید، صندوقش مهم است چون برای خانواده طراحی شده و خانواده ایرانی حداقل 4 نفره است. این خانواده برای مسافرت های تابستانی یا نوروزی به فضایی که صندوق در اختیارش می گذارد احتیاج دارد. پراید بودنش هم از این نظر مهم است که به هرحال یک زمانی این ماشین در کره تولید می شده و خارجی به حساب می آید.
بیشتر کسانی از نسل ما که حالا آنقدر دستشان توی جیب شان می رود که بخواهند ماشین بخرند، معمولا سراغ همین نوع از پراید رفته اند. توجیه هایی هم که برای خریدشان می کنند از نوع آدم های طبقه متوسط است. لوازم یدکی پراید راحت گیر می آید، تعمیرگاه های زیادی برای خدمات فنی وجود دارد آن هم در بیشتر نقاط کشور، هزینه نگهداری پراید به نسبت ماشین های دیگر پایین است و از این جور چیزها.
آنها راست می گویند. حساب و کتاب های سرانگشتی هم درستی حرفهای آنها را نشان می دهد. ولی برای من این وسط یک چیز خیلی آزار دهنده است. این که دیگر شکست را قبول کنیم. این که به همان چیزهایی تن بدهیم که چند سال قبل توی دانشگاه زیاد دل خوشی ازشان نداشتیم. این که قواعد بازی را دربست بپذیریم و بشویم یکی مثل همه آنهایی که بعد از ظهر جمعه برای تفریح با پرایدشان می زنند بیرون و می بینمشان. نمی خواهم خودم را گول بزنم و فکر کنم که خودم جزئی از همین طبقه متوسط نیستم، ولی دوست ندارم به این قضیه افتخار کنم. اعتراف می کنم که خیلی وقت ها روابط و مناسبات این طبقه حالم را به هم می زند.
اگر روزی بخواهم صاحب ماشین شوم مطمئنم هیچوقت سراغ پراید صندوق دار نمی روم. پراید هاچ بک یا حتی سپند و پی کی ( که اتفاقا ارزان تر هم هستند) را ترجیح می دهم. این ماشین ها لااقل هنوز کمی شخصیت دارند و مثل پراید صندوق دار این طور عمومی و برچسب وضعیت اجتماعی و اقتصادی صاحبانشان نشده اند.
3:12 PM